Loek Dikker is pianist en componist. Hij begon na een klassieke pianostudio aan zijn carrière als jazzmusicus toen hij in 1959 op de televisie een concert van Horace Silver en Sonny Rollins zag, en schrijft veel muziek voor film, toneel, moderne dans, en symfonieorkest. In 1960 al gaf hij met zijn eigen pianotrio zijn eerste jazzconcert, in een jazz- and poetry optreden samen met Godfried Bomans. Later speelde hij in de bands van Hans Dulfer en Theo Loevendie. Ook ontwikkelde hij zijn eigen muziektheaterstukken met een gemengd ensemble van blazers en strijkers. Verder speelde hij met Oliver Nelson en Cannonball Adderley, en ging op tournee met Don Byas. Halverwege de 70-er jaren richtte hij het Waterland Ensemble op, dat tot op de dag van vandaag in uiteenlopende formaties optreedt.
Zijn filmmuziek schrijft hij meestal voor symfonieorkest, zoals de film Rosentrasse van Margarethe von Trotta (2003, Radio Filharmonisch orkest onder Jaap van Zweden). De muziek van deze film bracht hem de CineMusica Award 2004 voor de beste Europese filmmuziek tijdens het Festival in het Italiaanse Ravello. Voor zijn Nederlands oeuvre (o.a. De Vierde Man van Paul Verhoeven) had hij in 1990 al een Gouden Kalf mogen ontvangen. Voor zijn werk in Hollywood (o.a. met de producenten Aaron Spelling en Joel Schumacher) ontving hij in 1992 de Saturn Award voor de Paramount productie Body Parts. Hij geeft regelmatig concerten en componeert aan zijn opera-trilogie Transformations.
Loek vervulde daarnaast diverse bestuursfuncties in organisaties rond de jazzmuziek en in de (internationale) componistenwereld, waarbij hij ook evenementen organiseerde. Voor het mede door hem opgerichte Muziekinstituut MultiMedia ontwikkelde hij in nauwe samenwerking met de overige MiMM-bestuursleden (allen muziekauteur) projecten met nieuwe (film)muziek door soms 20 componisten. Dit in samenwerking met het International Film Festival Rotterdam, en ook voor de AAA-Serie van het Concertgebouworkest, en samen met het EYE Film Instituut t.b.v. de Museumnacht 2013. Het project Mutual Wave Machine ging daar in première, en ontving in 2016 de onderscheiding “Beste Art/Science” project van de Scientific American. Deze evenementen waren alle zeer succesvol, niet in de laatste plaats door de enthousiaste samenwerking tussen de vele componisten.
Bob Zimmerman (1948) studeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Hij is als componist, arrangeur en orkestrator betrokken bij talloze theater-, televisie-, cd- en filmproducties.
Recente compositieprojecten zijn de film De Dirigent (2018), Süskind (2012), Een Carmen bij het Zuidelijk Toneel (2008), De Kus van de Pontamoer (2008) bij de 11 kernenopera Westland, en de avondvullende opera Vlammen (2009). In januari 2008 ging bij het Schönberg Kwartet zijn Eerste Strijkkwartet in première, en in november 2008 bij De Nederlandse Opera De Koorstroom met zo’n 1800 zangers. Tijdens de Nederlandse Muziekdagen ging in oktober 2009 Cadenza in première, een werk op teksten van Ramsey Nasr.
Zimmermans bewerking van Piazzolla’s Adiós Nonino, bij het huwelijk van kroonprins Willem-Alexander met Máxima Zorreguieta, trok internationaal de aandacht. Bekendheid verwierf Zimmerman ook met zijn arrangementen voor de twee cd’s van Prinses Christina en een avondvullend programma met werk van Burt Bacharach bij het Nederlands Kamerkoor, dat bij die gelegenheid door hem werd gedirigeerd. Ook is hij huiscomponist van het televisieprogramma Una Voce Particolare. In 2010 is Bob Zimmerman genomineerd voor een Gouden Kalf voor beste muziek voor de score van de speelfilm Tirza.
Rens Machielse heeft sinds 1980 een carrière gekend als freelance componist en sound designer voor podiumkunsten en audiovisuele media waarbij hij werkte voor tal van omroepen, regisseurs, bedrijven en theatergezelschappen en ook in de prijzen viel (o.a. Stemra Music Award en Gold Medal Best Original Score New York Festivals).
Het MiMM is tot stand gekomen met hulp van veel actief betrokkenen, en is met name onderstaande oud bestuursleden bijzonder dankbaar voor hun inzet en bijdrage:
Than van Nispen tot Pannerden, Dirk Jan Timmer, Irene Ford, Johan van der Voet en Jesse Koolhaas.